jueves, 1 de septiembre de 2016

maio

Septiembre es un mayo atrasado y nostálgico. Y desde un tiempo a esta parte, el día primero es el de la vuelta al trabajo -todavía no a clase- de la mayoría de los enseñantes. Preparándolo lleva meses Ángel F., que ha tenido que volver.
Hoy, y en su lengua de niño, un recuerdo y un agradecimiento. Porque ninguna lengua como el galego es capaz de decir más cabalmente la nostalgia.

 O maio

Aquí vén o maio
de frores cuberto
...
puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i os puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sónvo-lo probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
¡pra min sempre é inverno!...

Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.

¿Queredes castañas
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.

(Manuel Curros Enríquez, en Antoloxía: doce poemas, Fundación Curros Enríquez, Celanova 2008)

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...